Άκουσα πρόσφατα την ορχηστρική εκδοχή του Halleluiah του Jonathan Kreisberg, ενός πολύ
αξιόλογου κιθαρίστα που κάποια στιγμή πρέπει να επανέλθω μέσω blog και να
γράψω μερικά πράγματα γι’ αυτόν και για την μέγιστη ES 175 Gibson που τον συνοδεύει!
Στο θέμα μας τώρα, το Halleluiah λοιπόν είναι ένα από τα κομμάτια που από την πρώτη
στιγμή που το άκουσα κόλλησα. Είναι κομμάτι που σου αλλάζει τη ζωή, δεν είναι
τυχαίο αυτό!
Επίσης είναι ένα τραγούδι που στην εκτέλεση του Jeff Buckley και
ο πιο κακός αναίσθητος άνθρωπος στον κόσμο να είσαι λυγίζεις. Το τραγούδι
ανήκει στον μεγάλο Leonard Cohen,
αλλά να πω την αλήθεια η εκτέλεση του Jeff μου αρέσει περισσότερο. Ίσως να
είναι η πρώτη (και μοναδική) φορά που μια διασκευή μου αρέσει περισσότερο από το
πρωτότυπο τραγούδι.
Το συγκεκριμένο τραγούδι βέβαια είναι πολύ-διασκευασμένο. Από
την δικιά μας Μόνικα (που τις πάει..)μέχρι τον John Cale (που του πάει) και τον Rufus Wainwright (του ψιλο-πάει) και
φυσικά μη ξεχάσω για κλείσιμο…τους Bon Jovi (νταξ τι να πω οτι του πάει...?)…
Συζητήσεις επί συζητήσεων που κατέληγαν πάντα σε ένα αδιέξοδο γιατί, κάποτε, ίσως ακόμη και σήμερα, εκείνες τις μεγάλες ώρες του μεσονυκτίου όπου η "χάρη" του Τζεφ επανέρχεται, όχι μόνο μ' αυτήν τη διασκευή αλλά με ολόκληρο το Grace ή οτιδήποτε έχει διασωθεί από την ολιγόχρονη πορεία του στον μικρό πλανήτη μας με τους τόσους και τόσους διαμαντένιους ανθρώπους που χάνονται μέσα σε μια στιγμή στα ιστορικά νερά ενός γαλήνιου και ύπουλου ποταμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο grace υπάρχει για να μας θυμίζει την σπουδαιότητα του Jeff αγαπητέ Νίκο! Όσα χρόνια κι αν περάσουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήυπάρχει, επίσης, για να τονίζει τη σπουδαιότητα μιας εποχής που πασχίζουμε να διατηρήσουμε ζωντανή ταΐζοντας τις μέρες μας με τις νότες που μας θέριεψαν.
Διαγραφή